W latach trzydziestych XX wieku Béla Hamvas rozmyślał nad duchową tradycją ludzkości i materialnymi pozostałościami dawnych kultur. Wynikiem tego był cykl jedenastu esejów tworzących tom Archai, czyli początki. Każdy ze szkiców poświęcony jest innemu artefaktowi z Europy i obu Ameryk. Hamvas pisze o Stonehenge, o Apollu z Olimpii, o naczyniach peruwiańskich czy petroglifach z Gór Skalistych, o dawnych greckich świątyniach, o paleolitycznej Wenus z Willendorfu. Rozmyśla o podstawach cywilizacji, o źródłach piękna, o naturze kamienia, o składnikach naszej duchowości. Każda z jego myśli osadzona jest w konkretnym przedmiocie. Wynika z jego uważnej obserwacji i prowadzi do pasjonujących rozważań o dziejach kultury.
